"The Cloud Room"
"Sky-Reaching Hammock"

Time is the greatest hole.

„THE CLOUD ROOM ", 1998.
Project for kinetic outdoor sculpture. Proposed total dimensions: 1600x4500x4000 cm. Dimensions of the orange structure: 500 x 720 x 540 cm. Model in 1:8 scale. In collection of The Leon Wyczolkowski Regional Museum in Bydgoszcz 1998.

DESCRIPTION OF THE PROJECT
Steel, aluminum, heavy fabric, aircraft cable, and propellers with reduction gears.
Propellers are pointed to the various directions in relation to the wind. By the system of gears they lift or lower down particular sides of the form, which hangs freely among the poles so form rotates very slowly within some space among the poles but never gets upside down.  With the help of the rope ladder, the spectator can get inside the orange structure and experience changes of its position against the horizon. There are special platforms for spectators installed inside the form. The direction of slow but constant movement of the form is unpredictable because depends of the wind.
Slow motion of the form with a spectator inside is more like a dynamic levitation with the only purpose to give oneself Up to the Space and to stop oneself in the Middle of Time.
We live and perceive ourselves in some social context. Interior, artificially closed space symbolizes and at the same time rules human behavior and interaction. In this case closed space is given back to an open that becomes the “walls” of the form. The open structure of the form is a catalyst that makes that outdoor is permitting to the indoor. Staying inside the form we are open and united with wide open space.

The essential area of the project is space as unity; precisely speaking the relation between closed space created by human and open space, which is naturally given to a human being. That relation is very important especially nowadays, when we are becoming aware of fragility of the Earth as a certain, nevertheless closed living sphere. The more expansive activity of a man makes us more aware of the fact how small and limited the Earth actually is. It is also a closed space, similarly to a building space to some extent. “The Cloud Room” is distinguished by transparency, as losing limits between closed and open space is the aim here. Spiritual embracing of the whole space in which a human being lives can also be the aim of architecture. “Transparent” architecture has multiple justifications; aesthetical, functional or ecological - and means opening, fusion with open space. It already takes place nowadays to some extent, when architects build so-called intelligent houses, in which there are attempts to use natural powers of wind or the sun to provide energy for the building; those are attempts consisted in creating buildings that react with natural light, e.g. by means of changing the color of surface of the building depending on the color of light outside or whose surface changes with any wind blow, or even buildings that travel in space due to wind power. With a current spectrum of technological possibilities, a building can be very light, even resembling nomads’ tents. The era of heavy, stubby blocks of pathologically ideological image are luckily the history. Architecture of the future maybe the one that will be able „to dissolve” in natural environment, as the environment in the scale of the Earth is the proper home for a human being.
A meditation of nature in the broad meaning of the word, meditation of the space, body, mind, or cosmos as the whole is the purpose of those two projects. I have forgotten about time but not accidentally, because the meditation is taming and even temporarily neutralizing the time. What does this mean to neutralize the time? Is an ascertainment that nothing is having any special meaning? Or, that everything is gaining unexpectedly on its meaning? (We are speaking of course about the comprehensive grasping of the Sens, possessing a very large emotional character.)
The axis of the project is a person standing in the face of experience of time and space as a certain elementary fact of life. The word "form" may be misleading, because not form is  important here but participation in the process which are the passage of time, the experience of surrounding space, the energy of the wind, the sun and the like, namely the qualities, that from the beginning, were the part of art.
The individually experienced dimension of the time and space has becoming the "form" while the artifact itself is limited to possible minimum in order not to disturb the Nature.
Hanging 10 meters above the ground and changing slowly its position to the horizon and also to the surface of the earth, thanks to accidental blowing of the wind, being scorched by the sun, sprinkled by the rain, being more or less of nature's mercy than standing firmly on the earth or sitting in the car, it's maybe more easy to give prejudices up in relation to our place and surrounding world.
The real space is the most authentic theatre, embracing all our senses: sight, hearing, smell, touch and taste; and all of us „in the middle” of it, creating a temporary, peculiar center. Energy and space, wind and space, sun and space, etc.; and „nothing more”, no need for any particular idea, like revealed truth or even idea of individual freedom, except this one of space-energy and us as the unity, may be everything that is indispensable to live. The whole historical and artistic ballast is unnecessary. The form, event - in - space constitutes the axis or the focal point. As a kinetic form, depending of Nature's processes, let it move the way nobody could anticipate. This way it will take the whole space around.
We have here the artistic situation where among the other things clouds are creating the Time. Clouds travelling from nowhere to nowhere, could be an adequate material for the form through which we surpass the common concept of time. Let’s the common concept of time be changed into another one which will help us discover the space anew. Let the Time be created by chance. Space and Time as a values in itself, (paramount?!), particularly today, when we do not know the limits of time and outer space. Let’s try to use the open space as a lens through which we look at culture.
Let’s use that what is ready to use, i.e. nature, its constancy, to certain degree fortuity and consequence. It’s equilibrium can be a base for an inner human equilibrium (Taoist Philosophy Of Nature), its slow, no dramatic changes, only exceptionally taking place events more impetuous, like tornadoes, earthquakes etc. Thus the equilibrium of nature, which we are part of, doesn’t cause, that we ourselves, can feel like being inner balanced, already?
Let’s imagine an artistic project like "The Cloud Room" or "Sky-reaching Hammock", realized not only in a not urbanized location, but where no”conventional human time” applies, as upon the desert. An artistic idea which can be worth of notice today, that may possible to avoid the artistic connoisseurship is tending to evoke the idea of "naked", unarmed man in extensions, in technics, but also in art ?!
To be stopped „ in the middle" of Time and be devoted to Space, thus to the Immemorial Chance of Life.
Looking at the up growing possibilities of living organisms, for example bean and creation of the mind. Inside the CLOUD ROOM we can plant bean or another immune plant. This way the form gains seasonal passenger. (Bean inside the CLOUD ROOM – there are living organisms in art). Why bean inside the CLOUD ROOM? There are some analogies. This is making of the biological evolution – which we are placing inside of production of the mind belonging to cultural – civilized evolution. The mind without nourishment such a bean, will not possessed any power for creativity. Both organisms are exposed to the same conditions, seeds of bean planted into special receptacles are something of the kind of capsules, possessing their own naturally by evolution developed mission, which in this form came into being on the earth. Similarly the CLOUD ROOM is also a capsule that we were really and symbolically sent into the space, also with the help of collective imagination. There goes about symbolical. It’s a question of symbolical accentuation of links between creative power of nature and human mind. (The mobility of these both elements, the rounded seed of bean and having form of a cuboid the CLOUD ROOM. Well, bean looks like much better creature). I think that particularly these works of art that have been devoted for the open space should be able to act as living organisms and the powers of nature should propel them, both literally and metaphorically. One shouldn’t mix energy – something existing outside should profit from all possible attributes of the open space. (And furthermore, bean inside the CLOUD ROOM is it not a little surrealistic agglomeration?) Is something more excellent from the creatures of nature? But these formations were evolving billions of years, it is simply unimaginable horizon of time. This time it is like eternity for us. What we get through such an eternity?
Is it not wonderful that world is such a surprise, such an undiscovered rebus? (These organisms that are not be able to improve – are disappearing. But from the other side is it not strange, that we not knowing everything right now, about the structure and nature of the world, as it were at once? This inventive part of artistic intuition is alike a creation of new facts on scientific meaning.

Adam Kalinowski 2000

In collection of County Museum in Bydgoszcz, Poland, 1998.
500 x Art in Public Masterpieces from the Ancient World to the Present; p.157. 312 pages; 657 illustrations, BRAUN Publishing. ISBN 978-3-03768-098-8
https://braun-publishing.ch/en/art-photography/500-x-art-in-public.html
1998  „AGGREGATZUSTAND - Simple Constructions”, Umspannenwerk,  Berlin, Germany.
1999 ‘Utopia i Wizja” Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko.
2000  UTOPIA i WIZJA,  Galeria Zachęta, Warszawa.
2003  „Sztuka Polska Lat 80-90 tych” z Kolekcji Muzeum Okręgowego im. L.Wyczółkowskiego w Bydgoszczy

„POKÓJ OBŁOKÓW”, 1998

1. OPIS PROJEKTU
Stal, aluminium, tkanina wytrzymałościowa, linka stalowa, wiatraki z redukcją, sprzęgła. Proponowane wymiary; 2000x3500x3500 cm, wymiary podwieszonej formy; 490x710x530 cm. Model w skali 1:8
Trzy turbiny wiatrowe zamontowane na szczytach masztów są skierowane w różnych kierunkach do wiatru. Poprzez układy redukcji, podnoszą lub opuszczają poszczególne boki zawieszonej formy, w taki sposób, że znajduje się ona w bardzo powolnej rotacji, prawie we wszystkich płaszczyznach, w ramach pewnej przestrzeni między masztami, ale nigdy nie znajduje się w pozycji do góry nogami. Widz może przebywać we wnętrzu formy, na specjalnie do tego celu służących pomostach. Kierunek powolnego, lecz raczej nieustannego ruchu formy, jest nieprzewidywalny, gdyż zależy od siły i kierunku wiatru aczkolwiek pozostaje w pewnych ograniczeniach konstrukcji.

2. Uzasadnienie projektu.
Celem tego projektu jak i „Podniebnego Hamaka” jest medytacja Natury w szerokim tego słowa znaczeniu; medytacja przestrzeni, ciała, umysłu, czy wreszcie Kosmosu jako całości. Zapomniałem o Czasie, ale nie przypadkowo, bowiem Medytacja obłaskawia, a nawet chwilowo znosi czas. Co to znaczy zniesienie czasu ? Stwierdzenie, że nic nie ma naprawdę specjalnego znaczenia ? Albo, że Wszystko zyskuje nieoczekiwanie na znaczeniu ? (Mówimy oczywiście o całościowym ogarnianiu Sensu, o bardzo emocjonalnym charakterze).
Będąc zawieszonym około 10 metrów nad ziemią i zmieniając powoli swoje położenie względem horyzontu, a także, powierzchni ziemi, dzięki przypadkowym podmuchom wiatru, będąc przypiekanym przez słońce, pokropionym przez deszcz, będąc bardziej zdanym na łaskę i niełaskę natury, aniżeli stojąc pewnie na ziemi lub siedząc w samochodzie, może łatwiej jest zawiesić przesądzenia, odnośnie naszego miejsca i relacji wobec otaczającego świata.
Realna przestrzeń to najprawdziwszy teatr, obejmujący wszystkie zmysły, od zmysłu wzroku i słuchu, poprzez zmysł powonienia, dotyku a także smaku, a my „pośrodku” tej przestrzeni, tworzymy tymczasowe, swoiste centrum. „Pokój Obłoków” czy „Podniebny Hamak”, rozpięty pomiędzy niebem i ziemią, wiatrem i słońcem, zimnem i ciepłem, spokojem i burzą; zdający partycypującego uczestnika na to, co przyniesie natura – w danym momencie całkowicie uzależniający od niej.
Energia i przestrzeń, wiatr i przestrzeń, słońce i przestrzeń itp. i „nie ma nic więcej”- nie trzeba żadnej szczególnej idei, np. prawdy objawionej czy nawet idei indywidualnej wolności, oprócz tej, że przestrzeń-energia i my, stanowimy jedność i jest to wartość wystarczająca.
Artystyczny balast jest niepotrzebny. Osią czy punktem ogniskującym jest forma, zdarzenie - w - przestrzeni. Jako forma kinetyczna zależna od procesów Natury, będzie działać tak, by nikt nie wiedział co zrobi za chwilę. W ten sposób obejmie całą przestrzeń dookoła.
Mamy tu sytuację artystyczną, gdzie między innymi obłoki, tworzą Czas. Obłoki „podróżujące” z nikąd do nikąd, są dobrym materiałem dla formy, z którą możemy przekroczyć potoczną koncepcję czasu. Niech czas „standardowy” zamieni się w inny Czas, którego nie znamy, wraz z którym odkryjemy Przestrzeń na nowo.
Niech więc, Przypadek tworzy Czas.
Przestrzeń i Czas jako wartości same - w - sobie, (najwyższe?!), Szczególnie dzisiaj, gdy nie znamy granic czasu i przestrzeni Kosmosu. Spróbujmy użyć przestrzeni otwartej jako soczewki, przez którą spojrzymy na kulturę.
Wyobraźmy sobie projekt artystyczny jak "Pokój Obłoków" lub "Podniebny Hamak", zrealizowany nie tylko w miejscu niezurbanizowanym, ale tam, gdzie „nie ma” konwencjonalnego czasu ludzkiego, np. na pustyni.
Idea artystyczna, która może być godna uwagi, która pozwoli uniknąć artystycznego smakoszostwa, to ewokowanie idei "nagiego", nieuzbrojonego człowieka, w przedłużenia, w technikę, ale także w sztukę?!?
Drzewo, przy którym stoimy, ulica, krajobraz wiejski, ziemia widziana z samolotu, grudka ziemi, którą trzymamy w dłoni, księżyc i gwiazdy, na które patrzymy itp. itp. to wszystko jest naszym domem. Dzięki sztuce to wszystko może przemienić się w wieczność. Wydaje się, jak by to było zastosowanie idei Fluxusu do postrzegania architektury, gdzie materiałem działania artystycznego ( powołania faktu artystycznego Event – Zdarzenia)mógł być jakikolwiek element należący do naturalnego strumienia życia człowieka czy społeczeństwa. Dotyka prymarnych zasad naszego stylu życia; ( Ile ziemi potrzeba człowiekowi? L.Tołstoj)
Punktem wyjścia może być cos bardzo prostego, elementarnego, dlatego, że kwestią jest tutaj coś bardzo ważnego, nasz styl życia, nasze Zachodnie priorytety.
Ideologia jest zbędna w architekturze. Świadomość, że przestrzeń świata rozumiana jako jedność jest naszym domem, nie jest ideologią, lecz po prostu faktem. Architekturę interesuje relacja pomiędzy przestrzenią zamkniętą, którą stwarza człowiek, w relacji do przestrzeni otwartej, która jest dana człowiekowi naturalnie. Ta relacja jest bardzo istotna szczególnie dzisiaj, gdy zdajemy sobie sprawę z kruchości Ziemi jako pewnej, mimo wszystko zamkniętej sfery do życia. Im bardziej ekspansywny jest człowiek, tym bardziej dociera do nas fakt, jaką małą i ograniczoną przestrzeń stanowi Ziemia. Jest ona także przestrzenią zamkniętą, podobnie jak do pewnego stopnia jest nią przestrzeń budynku. „Przezroczysta” architektura może mieć wielorakie uzasadnienie; estetyczne, użytkowe czy ekologiczne – oznacza otwarcie, zespolenie z przestrzenią otwartą. Ma to miejsce do pewnego stopnia już dzisiaj, gdy architekci budują tzw. inteligentne domy, w których próbuje się wykorzystać naturalne energie wiatru lub słońca do dostarczenia energii do budynku; próby polegające na tworzeniu budynków reaktywnych ze światłem naturalnym; Np. zmieniających kolor powierzchni budynku w zależności od barwy światła na zewnątrz lub których powierzchnia zmienia się od podmuchu wiatru bądź nawet takie, które wręcz podróżują w przestrzeni dzięki jego energii. Przy dzisiejszych możliwościach technologicznych budynek może być bardzo lekki, przypominać wręcz namiot nomadów. Czasy ciężkich, przysadzistych brył o wręcz patologicznie ideologicznym wyrazie, należą do pewnego stopnia prawie do przeszłości. Architektura przyszłości to architektura „rozpuszczająca się” w otoczeniu naturalnym, gdyż to otoczenie; w skali Ziemi jest właściwym domem człowieka. Forma „Pokoju Obłoków” ( The Cloud Room ) odznacza się przezroczystością, gdyż zatracenie granic pomiędzy przestrzenią zamkniętą a otwartą jest tutaj celem.

3. KOMENTARZ ODAUTORSKI
Postrzegamy siebie w kontekście społecznym.
Pokój (wnętrze) to przestrzeń zamknięta służąca człowiekowi. W tym wypadku zostaje na powrót oddana przestrzeni otwartej. Ścianami tej zamkniętej fizycznie sfery staje się otwarta przestrzeń. Zwyczajowo, ściany pełnią role filtra odgradzającego go od otoczenia. W tym wypadku ściany stają się katalizatorem, powodującym przenikanie otoczenia do wnętrza i tym samym zmieniającego go zasadniczo. Mimo, że pozostajemy w zamknięciu, jesteśmy odkryci wobec otaczającej przestrzeni i otwarci na nią.

Adam Kalinowski 2000
Wszystkie prawa zastrzeżone