You are here: RAILWAY TRACK PROJECTS

THE ENDLESS RAILWAY TRACK 2004
Project by ADAM KALINOWSKI

In many versions of this project real railway track should be used together with sleepers. Dimensions vary.

As with many boys, one of my favorite childhood play was a miniature electric train. The most important part of this game was to construct new, unique arrangement of tracks, which had some feature of abstract drawing. An equally important aspect of the play, was the relationship of the model to reality. This relationship created a feeling of ruling the space, making it possible to manipulate it in a conventional way.

I have been working on a project which refers, to some degree, to this childhood experience. This series of projects is called: "Sky Reaching Railway Track" or „The Infinite Railway Track”.  The project deals with spatial external realization, where I plan utilization of a real railway track together with sleepers, as a series of bas-reliefs, in which I use fragments of imprints of models of railway tracks.

Isn't it funny that railway track normally hidden in a labyrinth of landscape, secretive by one's "handiness"*, becomes here a fragment of massive space, a
dramatic point of contact with infinity? In one of the projects, the rails create outlines of empty vessels, filled up with the cubature of an indifferent space. In another one, they are arranged into the form of a long arch section, that points freely into the space. Railway track has been connected with the landscape for about 150 years.  It symbolizes continuity of transport in time and space. It is also a continuum - abstract line traced in landscape.

My project, "The infinite track," spreads not only in an open space, across simulated imprints and bas-reliefs, it also touches the ground. In this way, it  refers to a range of meanings connected with perception of the landscape. It's "infinity" determines a scale fixed in specific contexts, with a variety of  ways of recalling them.

2005

*term used by Martin Heidegger

Bibliography
2008 London International Creative Competition; finalist in sculpture.
2008 “Memory, Inscription, Place: Landscape as a Transformational Process”, UK.

 

PODNIEBNY TOR KOLEJOWY 2004

Projekt rzeźby w przestrzeni otwartej przy użyciu realnych torów kolejowych z podkładami, 2004.
Makieta w skali 1:8.

Do realizacji można by użyć realnych fragmentów toru kolejowego wraz z podkładami. Z powodów technicznych, mógłby to być tor od kolejki wąskotorowej. Gdyby to była partia torów zdemontowanych z nieużywanej linii kolejowej, wtedy ciekawym aspektem pracy byłaby dodatkowa informacja na temat, gdzie i w jakim czasie, tory te były eksploatowane. Elementy toru mogłyby być podwieszone z konstrukcji lub podparte na słupach.

Pamiętam, że w dzieciństwie jedną z moich rozrywek, (jak to bywa w przypadku wielu chłopców), była zabawa kolejką elektryczną. Najważniejszą jednak częścią tej zabawy, było ułożenie nowego, niepowtarzalnego układu torów, który był w istocie abstrakcyjnym rysunkiem. Innym, równie ważnym aspektem zabawy kolejką, jest kwestia relacji modelu do realności, której model jest pewnym przybliżeniem. Ta relacja tworzy uczucie panowania nad przestrzenią, umożliwia w sposób umowny manipulowanie nią. Małe lokomotywy z wagonami były bardzo szczegółowo odwzorowane i one mitologizowały te prawdziwe koleje, które były jednak intersujące z innych powodów, skali i faktu, że wiązały się z podróżowaniem. Projekty, nad którymi pracuję od pewnego czasu, odnoszą się w pewnym stopniu do tego dziecięcego doświadczenia. Są to zarówno makiety przestrzennych realizacji zewnętrznych, gdzie planuję wykorzystanie realnych torów kolejowych wraz z podkładami, jak i cykl płaskorzeźb, nad którymi pracuje aktualnie, a w których używam fragmentów modeli torów kolejowych. Ten cykl projektów nosi nazwę "Nieskończony Tor".

Czy to nie zabawne, że tory kolejowe normalnie ukryte w labiryncie pejzażu, skryte przez swoją "poręczność"*, stają się tutaj fragmentem wielkiej przestrzeni, dramatycznym punktem styku z nieskończonością? W jednym z projektów, tworzą zarys naczynia, wypełnionego ogromną kubaturą obojętnej przestrzeni. W innym, układają się w formę spirali bądź jako długie, łukowate odcinki, celują swobodnie w przestrzeń. To, co bez znaczenia, bez treści, staje się nagle, nie wiadomo do końca, dlaczego, ważne.
Tor kolejowy związany z pejzażem od około 150 lat, symbolizuje ciągłość komunikacji w czasie i przestrzeni. Także jest pewnym kontinuum - abstrakcyjną linią wytyczoną w przestrzeni. Tor kolejowy jest czymś w rodzaju kulturowego wysłannika w przestrzeń natury.  Sam tor kolejowy przypomina węża pełzającego w trawie, który jest nieraz na widoku, a nieraz, jest prawie całkowicie ukryty w zakamarkach pejzażu. Przylepiony do wzgórza czy biegnący prosto przez wielkie równiny, jest jakby cywilizacyjnym palcem dotykającym natury. O swojej byłej cywilizacyjnej misji przypomina nam opuszczony i często zdewastowany tor kolejowy. Tor zarasta trawą i krzewami, szyny brązowieją od narastającej korozji. Natura powoli zagarnia z powrotem to, co "nieopacznie" pozostawiono w jej władaniu, tak więc ten nieużywany tor kolejowy, już właściwie staje się częścią natury. Interesującą lokalizacją projektu, mogłyby być np. okolice starego dworca kolejowego czy nieużywanej już linii kolejowej. Użyty tor mógłby pochodzić z tej właśnie linii kolejowej lub gdzieś z najbliższej okolicy. Inny, równie ciekawy kontekst, może stworzyć aktualnie użytkowana, nowoczesna linia kolejowa.

Projekt rozprzestrzenia się nie tylko w otwartej przestrzeni - poprzez serię symulowanych odcisków, płaskorzeźb, dotyka także szeroko wyobrażanej powierzchni ziemi. W ten sposób przywołuje szeroki zakres znaczeń związany z postrzeganiem pejzażu.
O jego "nieskończoności" decyduje skala jego umocowania w danych, konkretnych kontekstach, możliwy różnorodny sposób ich przywoływania.

 *termin Martina Heideggera

 „W latach 2004-2005 artysta pracował nad modelami konstrukcji, w których wykorzystane są tory kolejowe. Szyny z podkładami tworzą na przykład wznoszącą się spiralę lub biegną łukowato w różnych kierunkach. Są to również tory obok siebie lub nawarstwiające się, przeplatające bądź biegnące w powietrzu pomiędzy balonami. Idea sięgania nieba lub niekończącej się podróży została przełożona na łatwo dostępny materiał, których kolej może dostarczyć przy okazji modernizacji jakiejś linii kolejowej. W XIX wieku kolej stanowiła wcielenie dynamiki imperializmu amerykańskiego i rosyjskiego, powiększający swoje terytoria kosztem eksterminacji rdzennych mieszkańców (Indian i ludów Syberii). W połowie XX wieku wizerunki torów kolejowych zostały obciążone pesymistycznym balastem symbolicznym, wynikający z zagłady Żydów, wywózek na wschód Polaków, Litwinów, Łotyszy i Estończyków oraz przemieszczania się na zachód Niemców i Polaków.”

 Fragment recenzji Jerzego Truszkowskiego o twórczości Adama Kalinowskiego z: „Antypomniki”, ARTEON 12/2005