"Sky-Reaching Hammock"
Time is the greatest hole.
"SKY-REACHING HAMMOCK", 2000, Poznan, Poland.
Project for kinetic outdoor sculpture. Proposed total dimensions: 2400 x 7200 x 7200 cm. Steel, aircraft cable, wind turbines with reduction gears. Model in 1:8 scale.
Propellers are pointed to various directions in relation to the wind. By the system of gears they lift or lower down the particular sides of the form that hangs freely among free poles, so form rotates very slowly around the axis and also moves up and down, left and right within the limited area among the poles. The form is designed for only one spectator who can get inside and experience slow changes of its position against the horizon while the form is suspended among the poles. Actually, direction of constant movement of the form is unpredictable because depends of the wind. Slow motion of the form with a spectator inside is more like a dynamic levitation with the only purpose to give oneself Up to Space and to stop oneself in the Middle of Time.
2001 Project got The Bronze Prize at the 10th International Design Competition in OSAKA, in 2001.
In collection of The Japan Design Foundation, Osaka, Japan.
http://www.osakadc.jp/design/eng/
The photos show a 1:10 scale model that was built in 2000.The photos also show the crew module, which was created in 2016 based on the 2000 model for the exhibition "SPACES OF ABSTRACTION - OUTPUT OF KALINOWSKI'S FAMILY", National Museum in Gdansk, Poland.
2016 “Przestrzenie Abstrakcji, Twórczość Rodziny Kalinowskich/SPACES OF ABSTRACTION – OUTPUT OF KALINOWSKI’S FAMILY”, National Museum in Gdansk, Poland.
https://www.facebook.com/FundacjaArtystycznaImtadeuszaKalinowskiego/photos/?tab=album&album_id=524098194429815
As THE CLOUD ROOM may be considered as a more social in terms of participation the SKY REACHING HAMMOCK is especially focused for an experience of a one single person only. The essential area of the project is space as unity; precisely speaking the relation between closed space created by human and open space, which is naturally given to a human being. That relation is very important especially nowadays, when we are becoming aware of fragility of the Earth as a certain, nevertheless closed living sphere. The more expansive activity of a man makes us more aware of the fact how small and limited the Earth actually is. It is also a closed space, similarly to a building space to some extent. “The Cloud Room” is distinguished by transparency, as losing limits between closed and open space is the aim here. Spiritual embracing of the whole space in which a human being lives can also be the aim of architecture. “Transparent” architecture has multiple justifications; aesthetical, functional or ecological - and means opening, fusion with open space. It already takes place nowadays to some extent, when architects build so-called intelligent houses, in which there are attempts to use natural powers of wind or the sun to provide energy for the building; those are attempts consisted in creating buildings that react with natural light, e.g. by means of changing the color of surface of the building depending on the color of light outside or whose surface changes with any wind blow, or even buildings that travel in space due to wind power. With a current spectrum of technological possibilities, a building can be very light, even resembling nomads’ tents. The era of heavy, stubby blocks of pathologically ideological image are luckily the history. Architecture of the future maybe the one that will be able „to dissolve” in natural environment, as the environment in the scale of the Earth is the proper home for a human being.
A meditation of nature in the broad meaning of the word, meditation of the space, body, mind, or cosmos as the whole is the purpose of those two projects. I have forgotten about time but not accidentally, because the meditation is taming and even temporarily neutralizing the time. What does this mean to neutralize the time? Is an ascertainment that nothing is having any special meaning? Or, that everything is gaining unexpectedly on its meaning? (We are speaking of course about the comprehensive grasping of the Sens, possessing a very large emotional character.)
The axis of the project is a person standing in the face of experience of time and space as a certain elementary fact of life. The word "form" may be misleading, because not form is important here but participation in the process which are the passage of time, the experience of surrounding space, the energy of the wind, the sun and the like, namely the qualities, that from the beginning, were the part of art.
The individually experienced dimension of the time and space has becoming the "form" while the artifact itself is limited to possible minimum in order not to disturb the Nature.
Hanging 10 meters above the ground and changing slowly its position to the horizon and also to the surface of the earth, thanks to accidental blowing of the wind, being scorched by the sun, sprinkled by the rain, being more or less of nature's mercy than standing firmly on the earth or sitting in the car, it's maybe more easy to give prejudices up in relation to our place and surrounding world.
The real space is the most authentic theatre, embracing all our senses: sight, hearing, smell, touch and taste; and all of us „in the middle” of it, creating a temporary, peculiar center. Energy and space, wind and space, sun and space, etc.; and „nothing more”, no need for any particular idea, like revealed truth or even idea of individual freedom, except this one of space-energy and us as the unity, may be everything that is indispensable to live. The whole historical and artistic ballast is unnecessary. The form, event - in - space constitutes the axis or the focal point. As a kinetic form, depending of Nature's processes, let it move the way nobody could anticipate. This way it will take the whole space around.
We have here the artistic situation where among the other things clouds are creating the Time. Clouds travelling from nowhere to nowhere, could be an adequate material for the form through which we surpass the common concept of time. Let’s the common concept of time be changed into another one which will help us discover the space anew. Let the Time be created by chance. Space and Time as a values in itself, (paramount?!), particularly today, when we do not know the limits of time and outer space. Let’s try to use the open space as a lens through which we look at culture.
Let’s use that what is ready to use, i.e. nature, its constancy, to certain degree fortuity and consequence. It’s equilibrium can be a base for an inner human equilibrium (Taoist Philosophy Of Nature), its slow, no dramatic changes, only exceptionally taking place events more impetuous, like tornadoes, earthquakes etc. Thus the equilibrium of nature, which we are part of, doesn’t cause, that we ourselves, can feel like being inner balanced, already?
Let’s imagine an artistic project like "The Cloud Room" or "Sky-reaching Hammock", realized not only in a not urbanized location, but where no conventional human time applies, as upon the desert. An artistic idea which can be worth of notice today, that may possible to avoid the artistic connoisseurship is tending to evoke the idea of "naked", unarmed man in extensions, in technics, but also in art ?!
To be stopped „ in the middle" of Time and be devoted to Space, thus to the Immemorial Chance of Life.
Is it not wonderful that world is such a surprise, such an undiscovered rebus? (These organisms that are not be able to improve – are disappearing. But from the other side is it not strange, that we not knowing everything right now, about the structure and nature of the world, as it were at once? This inventive part of artistic intuition is alike a creation of new facts on scientific meaning.
Adam Kalinowski 2000
Największą dziurą jest czas.
" Podniebny Hamak " 2000.
Projekt kinetycznej formy zewnętrznej. Proponowane wymiary całkowite:
2200 x 7000 x 7000. Stal, lina stalowa, turbiny wiatrowe z redukcją, sprzęgła.
Model w skali 1:9.
Projekt zdobył III Miejsce na 10 Międzynarodowym Konkursie Design’u w Osaka, Japonia w 2001.
W kolekcji Japan Design Foundation.
Na zdjęciach jest widoczny model w skali 1 : 10 i który powstał w roku 2000.
Na zdjęciach jest także widoczny moduł załogowy, który powstał w 2016 roku na podstawie modelu z 2000 roku na potrzeby wystawy: SPACES OF ABSTRACTION – OUTPUT OF KALINOWSKI’S FAMILY”, National Museum in Gdansk, Poland.
1. OPIS PROJEKTU
Forma o kolorze pomarańczowym, zwisa swobodnie pomiędzy trzema masztami. Na każdym z nich, znajdują się turbiny skierowane w różnych kierunkach do wiatru. Poprzez system redukcji, podnoszą lub opuszczają poszczególne boki zawieszonej formy, tak, że obraca się ona bardzo powoli, prawie we wszystkich płaszczyznach, a także powoli wędruje w górę lub w dół, w lewo lub w prawo, w ramach określonej przestrzeni pomiędzy masztami. Tę przestrzeń można by wyobrazić sobie na planie trójkąta równobocznego o bokach mniej więcej 20 m i wysokości 15 m. Forma zawieszona pomiędzy masztami, jest przeznaczona tylko dla jednej osoby, która przebywając wewnątrz niej ( tj. musiałaby być przytroczona pasami bezpieczeństwa), może doświadczać zmiany położenia względem horyzontu i powierzchni ziemi. Kierunek i intensywność, powolnego acz nieustannego ruchu formy, jest nieprzewidywalny, gdyż zależy od siły i kierunku wiatru.
Ruch formy z postacią ludzką, zawieszoną pomiędzy masztami, jest bardzo powolny i raczej rodzajem dynamicznej lewitacji niż atrakcją rodem z wesołego miasteczka.
Celem tej lewitacji, jest oddanie się przestrzeni i zatrzymanie się „pośrodku czasu”.
2. UZASADNIENIE PROJEKTU
Celem obu projektów jest medytacja Natury w szerokim tego słowa znaczeniu; medytacja przestrzeni, ciała, umysłu, czy wreszcie Kosmosu, jako całości.
Osią jest osoba, stająca wobec doświadczenia czasu i przestrzeni, jako pewnego elementarnego faktu życia. Nie forma plastyczna jest tutaj ważna, ale uczestnictwo w procesie, jakim jest upływ czasu, doświadczenie otaczającej przestrzeni, energii wiatru, słońca itp. a więc doświadczenie tych, jakości, które od zarania były udziałem także sztuki. "Formą", staje się indywidualnie doświadczany wymiar czasu i przestrzeni, natomiast sam obiekt sztuki jest ograniczony do możliwego minimum, aby nie przeszkadzać Naturze. Modelową jest tu jest zdolność natury do samoregulacji. Mamy tu dynamiczny, samoregulujący się układ, który częściowo upodabnia się w działaniu do żywego organizmu. Naturalny kontekst otoczenia, tworzy w pewnym stopniu formę obiektu, który współreagując, nawiązuje i prowadzi z nim rodzaj dialogu. Projekt ma wymiar praktyczny, etyczny i poznawczy, a także, uobecnia niezdeterminowanie natury i człowieka, otwartość umysłu, ale także naszą zależność od natury.
3. KOMENTARZ OD AUTORSKI
Chodzi o to, aby nie przeszkadzać strumieniowi czasu i przestrzeni przez nieopatrzne działanie, ale by się do niego przyłączyć. Nie powinniśmy tworzyć form czy sytuacji ingerujących w Naturę, natomiast możemy próbować odkryć jej tajemnice, niejako dobijać się do nich. Zwykłość, ulotność, kinetyzm (zmienność), to najistotniejsze cechy czasu i przestrzeni, gdzie jakikolwiek element, nie ma większego znaczenia od dowolnie innego – najmniejszy drobiazg jest równowartościowy wobec innego, dowolnego bytu. Nadający sens jest tylko fakt istnienia Całości, Życia we wszystkich przejawach i odmianach, który jest znaczący dla samego faktu istnienia. „Podniebny Hamak” czyni możliwym dynamiczną medytację, obejmującą niebo i ziemię, podczas której poczucie jedności i jednocześnie niezależności od otaczającej przestrzeni, łączy się z celebracją tego, co nic nie znaczy i nie ma żadnego celu, jak np. przepływające obłoki, świecące słońce czy padający deszcz.
*1 Powolna, jednoczesna zmiana w czasie-i-przestrzeni, ma wytwarzać stan bezczasowości, (oddania się czasowi i przestrzeni bez z góry przyjętej intencji, wszystko jest równowartościowe) *2, „wyzerowania świadomości”, której wektory, są nakierowane na odczuwanie przestrzeni, rozciągającej się od wnętrza naszego ciała w nieskończoność i na odwrót. Nasze „ułożenie się” w realnej przestrzeni, dzięki wiatrowi, fenomenowi natury, nadaje wymiar naszemu znalezieniu się wobec Niej. *3 Natura, faktycznie i symbolicznie nakierowuje nas ku niej samej, abyśmy odkryli to, co być może mogło być udziałem człowieka pierwotnego, przemierzającego bezkresy Afryki, Eurazji czy Ameryki.*4
W tym wypadku celem owego „stanu zerowego”, jest odstawienie na chwilę kulturowego bagażu aby odświeżyć umysł, jak to się dzieje we wszelkiej, nieskrępowanej przemianie świadomości. „Bezczasowość”, psychologiczne objęcie całego świata w posiadanie, poczucie niekończącego się stawania, jest efektem wpływu, jakie ma na nas każde wybitne dzieło sztuki. W tym projekcie, przywołanie kategorii bezczasowości ma bardziej bezpośrednie odniesienie, gdyż moduł, w którym umieszczony jest pasażer, rzeczywiście zawiesza się „pośrodku czasu” i „przestrzeni” i nie jest to tylko psychologiczne odczucie osoby uczestniczącej w zdarzeniu. Istotny jest czynnik braku kontroli, przynajmniej chwilowy, nad intensywnością i kierunkiem zmian, w którym skierowany zostanie „moduł załogowy” *5
*1 Patrz mój tekst w: Rocznik Rzeźba Polska, t.IX:1998-1999, TEATR MIASTA, UTOPIA I WIZJA, Centrum Rzeźby w Orońsku, 2000; p.130-131,166-168. .(szerzej na www.adamkalinowski.com; jako: „Podniebny Hamak, Pokój Obłoków”)
*2 porównaj mój tekst „Mitologia Fluxusu”, Obieg 7-8/1991, str.14-19, CSW, Warszawa.(dostępny także na www.adamkalinowski.com;
*3 Kinetyzm formy zewnętrznej jest naturalny, wynika z usadowienia w środowisku naturalnym, które jest zmienne, dynamiczne. Kinetyzm w tym sensie, to zmiana stanów energii, rodzaj fluktuacji energii czy redystrybucji kwantów energii, a nie tylko kwestia estetycznej strony procesu.
*4 Tu pewna przewaga jak sądzę, jaką mają ludzie żyjący w stanie nagości w naturze, jak niedobitki Aborygenów, Buszmenów czy Indian z Amazonii. Poprzez odkrytą skórę, pozostają w bezpośredniej łączności z przestrzenią i czasem przodków. Mogliby nam służyć dużym doświadczeniem w zakresie egzystencji „nie zapośredniczonej”.
*5 kwartalnik Orońsko 3/2002 str.43-46